Meneer de Commissaris,
Geachte leden van de Raad,
Generaals,
Collega’s, wethouders,
Lieve familie en vrienden,
Geachte aanwezigen,

Samen zijn we Maassluis. Dat is meer dan alleen een slogan. Het is een werkelijkheid die mij, ons, iedere keer ten deel valt wanneer we hier door de stad lopen. Mensen die je spontaan aanspreken of zelf stoppen op de fiets om je te kunnen begroeten en je welkom te heten. Het is een warm bad waarin wij als gezin terechtgekomen zijn.

Dat warme bad was er ook meteen al toen Emily en ik hier naar toekwamen op de avond dat uw raad het besluit nam over de voordracht. Ik kwam hierheen gevlogen vanuit een vergadering in Utrecht en Emily vanuit het Haagse. Samen stapten we hier de drempel over en werden opgewacht door John, de griffier. Een heel bijzonder moment. Een moment om alle raadsleden al de hand te kunnen schudden, en tal van medewerkers. Allemaal even hartelijk. Dank voor de steun vanuit de raad en het warme welkom.

Het was op die avond dat een van de raadsleden tegen Emily zei: tja, kiezen voor Jack de Vries is natuurlijk toch een spannende keuze. Haar reactie: dat vond ik ook toen ik eraan begon, maar ik ben nog steeds heel blij met deze keuze.

En dat na bijna al weer 6 jaar. Ik hoop dus ook dat de raad na 6 jaar zal zeggen: we zijn nog steeds blij met deze keuze. U mag er in ieder geval op vertrouwen dat ik daar mijn stinkende best voor zal doen.

Geachte aanwezigen, in het gesprek van de raad over de profielschets met de CdK kwam aan de orde of iemand zowel je als u zou kunnen zijn. Het was de Commissaris opgevallen dat de profielschets geheel in de ‘je-stijl’ was opgesteld. In mijn brief aan de Koning, feitelijk aan de Commissaris ben ik daar op ingegaan.

Enige jaren geleden nam ik mijn collega’s van Hill+Knowlton mee naar de landmacht in Amersfoort. Daar, op de Bernhardkazerne, kregen we oefeningen in samenwerking en communicatie. Maar ook bestegen we de 20 meter hoge klimtoren. Vanaf 10 meter gingen we tokkelend naar beneden. De begeleidende wachtmeesters waren vriendelijk en informeel. Dat veranderde op 20 meter hoogte toen we over een smal balkje moesten lopen. De toon was resoluut en directief. Geen ruimte voor discussie. Gewoon de opdracht uitvoeren.

Kan iemand zowel je als u zijn? Het voorbeeld van defensie geeft aan dat dit kan. Het gaat om situationeel leiderschap. Informeel als het kan, formeel als het moet. Ik wil uw benaderbare en sociale burgemeester zijn, maar ben mij ervan bewust dat er ook momenten zullen zijn die om een andere stijl vragen. Om daadkracht en snelle beslissingen. Ik zal er staan wanneer dat nodig is. Sterker nog, in mijn periode als communicatieadviseur vond ik crisisklussen eigenlijk de leukste. Niet dat ik ons dat toewens natuurlijk!

Geachte aanwezigen, ook op een andere manier is defensie voor mij een inspiratie om deze nieuwe uitdaging aan te gaan. En dan gaat het om het concept van de weerbare samenleving. In mijn gesprek met de Commissaris van de Koning, de heer Jaap Smit – waarvan ik het ontzettend leuk vind dat hij mijn installatie nog kan doen – hebben wij uitgebreid gesproken over de situatie waarin ons land zich bevindt. Door de internationale dreigingen, maar ook door onze eigen rechtstaat die onder druk staat. Over de erosie van instituties en het afbrokkelende vertrouwen in de overheid. Van zijn hand verschijnt binnenkort het boek “Zonder kompas, geen koers”. Hij beschrijft daarin al zijn ervaringen. Ervaringen waarvan we kunnen leren voor een goed en geloofwaardig bestuur in dit land. – Beste Jaap, ik wil je heel hartelijk danken voor al die jaren dat je je hebt ingezet voor onze provincie. Jammer, dat onze samenwerking maar van korte duur is. Maar gelukkig kom ik je nog tegen in Veteranenland.

Beste mensen, Herstel van vertrouwen is nodig, want mensen zijn hun zekerheden kwijt geraakt. Of het nu gaat om veiligheid, wonen, de zorg voor je ouders, de zekerheid van je pensioen of het kennen van de mensen in je eigen straat. Juist op lokaal niveau ligt daar een belangrijke kans en uitdaging. “Samen zijn wij Maassluis” – ik noemde het al –  is een motto dat mij dan ook zeer aanspreekt. Ik wil streven naar een betrokken samenleving waarin respect, naastenliefde en verantwoordelijkheid centraal staan. Dat is mijn mens- en maatschappijvisie. Hoe ik in het leven sta, en hoe ik met een ieder hier in Maassluis wil omgaan en samenwerken. Het gaat er mij niet om wie of wat je bent, maar wat je bijdraagt aan de samenleving. Dat staat voor mij centraal.

Vanuit dat perspectief wil ik ook werken aan een weerbare samenleving. Een samenleving die is voorbereid op de huidige dreigingen. Dreigingen waarvan we sinds de val van de muur dachten dat we die achter ons konden laten.

Ben ik bang dat de Russische tanks aan onze grens zullen staan? Nee, maar wel dat bijvoorbeeld ons betalingsverkeer opeens ontwricht kan worden of sluizen gehackt. In de Scandinavische landen is men lokaal georganiseerd en weet iedereen zijn taak om de stabiliteit te kunnen bewaren wanneer de samenleving ontwricht dreigt te raken. Wij zijn dat in Nederland over het algemeen kwijt geraakt, maar niet in Maassluis. Ik vond het geweldig om in het overdrachtsdossier te kunnen lezen dat er hier zo’n 80 bewoners actief zijn als buurtprevent. “Bewoners lopen in hun eigen wijk rondes en hebben een signalerende functie”, aldus het dossier. “Samen zijn wij Maassluis” wordt ook op die manier hier in praktijk gebracht. Maassluis heeft een sterk verenigingsleven en sociaal netwerk. Graag ga ik met de raad, het college, maar zeker met alle organisaties in Maassluis en de inwoners het gesprek aan hoe wij dat netwerk van stabiliteit in onzekere tijden nog verder kunnen versterken. De zekerheden van gisteren zijn helaas niet meer die van morgen.

Maar waarom Maassluis?, zo vroeg de vertrouwenscommissie mij. Beste mensen, geachte raadsleden, Maassluis voelt voor mij als thuiskomen. Als kind ben ik opgegroeid in Lemmer. Ook een mooie plaats aan het water. Als kind was ik altijd met dat water bezig: vissen, bootjes, zwemmen bij de reddingsbrigade. In Lemmer maakte je ‘een rondje Dok’ en ging je kijken bij de Oude Sluis. Datzelfde gevoel heb ik wanneer ik langs de Vlieten naar de haven loop. Water geeft een gevoel van vrijheid. Een gevoel van vakantie zonder van huis te hoeven. Als het allemaal lukt, wonen we hier al vanaf het begin van het nieuwe schooljaar en wie weet wel met uitzicht op die prachtige haven.

Daarnaast biedt Maassluis mooie bestuurlijke uitdagingen waarvoor ik me samen met de raad, het college en alle medewerkers voor wil inzetten. De financiële uitdagingen waarvoor we staan door de beperkte middelen vanuit het Rijk, de voortgaande groei van onze stad en alle voorzieningen die we daarvoor willen realiseren, de onderlinge samenhang en betrokkenheid en zeker ook het versterken van het gevoel van veiligheid.

Beste mensen, burgemeester worden doe je niet alleen, daar neem je je hele gezin in mee. Emily en ik zijn ouders van een mooi samengesteld gezin met vijf kinderen van 24, 21, 14, 12 en 9.  Ik ben erg blij dat ze hier vanavond allemaal zijn.

Ook voor hen, en zeker de drie jongsten is het een grote verandering. Verhuizen, een nieuwe school, sportvereniging en manege. Het is begrijpelijk dat ze niet meteen stonden te juichen; Je weet wat je hebt, niet wat je krijgt. Zoals een van hen zo mooi zei: ik ben heel blij voor jou, maar zelf vind ik het nog niet zo leuk. Maar gelukkig, inmiddels zijn er mooie vooruitzichten – zoals leuke scholen, het huis en het water  – die het allemaal wat aantrekkelijker maken.

Wanneer je als gezin aan het burgemeesterschap begint, heeft dat ook als voordeel dat je veel sneller onderdeel bent van de Maassluise samenleving. Bij mijn aantreden waren er begrijpelijke reacties als “weer iemand van buiten”. Dat duidt op trots van de Maassluizers op hun stad. Ik vind dat mooi. En het is tevens ook een aanmoediging om zo snel mogelijk onderdeel te worden van deze stad. Met Emily had ik het al over een mooie slogan op een t-shirt: Maassluis is mijn thuis! Toen wij voor het eerst als samengesteld gezin met zijn allen op vakantie gingen, hadden we ook voor iedereen t-shirts laten maken. De tekst luidde toen: Teamwork makes the dream work. Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en kunnen we zeggen dat de droom echt werkt. En hebben we de overtuiging dat Maassluis die droom verder zal volmaken en verdiepen.

Samen gaan wij er aan bijdragen om Maassluis verder op de kaart te zetten.

In het gesprek met de vertrouwenscommissie stelde ik de vraag: ik zie twee wensen in het profiel, intern zichtbaar en extern meer zichtbaar. Wat heeft de prioriteit? Het antwoord was: beide. 

Voor beide zaken ga ik me dus inzetten: zichtbaar in de stad, maar ook in de regio. In de MRDH en de Veiligheidsregio, maar waar nodig ook in Den Haag.

Van de namen van die regio’s vind ik overigens wel iets. Metropoolregio Amsterdam en Metropoolregio Rotterdam Den Haag. De grote steden bepalen. Het draait echter om meer dan de grote steden. Ook de regio zijn we samen. Ik ben zeer voor meer samenwerking, maar wel op basis van gelijkwaardigheid en onderlinge relevantie. Liever heb ik het bijvoorbeeld over onze maritieme regio dan over de MRDH. Desgevraagd heb ik dat minister De Jonge ook alvast maar even meegegeven...

Ik kom tot een afronding, want ik heb de kinderen beloofd dat ik in ieder geval niet een hele lange speech zou houden.
Ik dank de Commissaris van de Koning voor ons mooie gesprek en het vertrouwen dat hij in mij heeft uit gesproken.
Ik dank de Vertrouwenscommissie voor de intensieve, maar ook heel waardevolle sollicitatierondes en dat men mij heeft willen voordragen.
Ik dank de raad dat zij de voordracht hebben willen steunen en zie uit naar de goede samenwerking. Ik heb respect voor al die mensen die naast hun werkzame leven ook nog zoveel tijd en energie steken in het goede bestuur van hun stad.  
Ik dank de collega’s in het college voor het hartelijke ontvangst en de goede gesprekken die wij inmiddels al hebben mogen hebben. Ook tegen hen zeg ik: 'teamwork makes the dream work'. Dat geldt ook voor de collegaburgemeesters in de regio. 
Ik dank alle inwoners van Maassluis die ik inmiddels op straat heb mogen ontmoeten en die onze komst hier tot een warm bad maken. Zo ook alle collega’s hier in het stadhuis.

En... ‘last but not least’ een warm woord van dank aan Gregor Rensen, mijn voorganger die hier 14 maanden als interim actief is geweest. Wij hebben al een paar mooie gesprekken mogen voeren, je hebt me goede tips gegeven en me ingewijd in de bestuurlijke uitdagingen van Maassluis. In ons gesprek gaf je ook aan: wanneer ik jonger was geweest dan had ik zelf gesolliciteerd. Dat zegt iets over het feit hoezeer je het hier naar je zin hebt. – Dick heeft daar gisteravond ook nog mooie woorden aan gewijd – En ik sluit me van harte aan bij zijn uitnodiging: je bent hier altijd welkom. We zien je graag. Ik wens jou en je vrouw alle goeds voor de toekomst.

Beste mensen, morgen is een bijzondere dag, een dag van verkiezingen. Het feest van de democratie. Met de mensen van burgerzaken heb ik dat vorige week al mogen voorbespreken. Het wordt voor hen hard werken en ook voor al die vrijwilligers op de stembureaus, de jongeren die later op de avond komen aanhaken om te helpen bij het tellen. Een gezamenlijke inspanning van veel mensen om dit goed te laten verlopen. Een mooi voorbeeld van Samen zijn we Maassluis. Ik zie ernaar uit om daar – samen met mijn gezin – een bijdrage aan te leveren!

Ik dank u voor uw aandacht